Zonder donker, geen licht

Zonder donker, geen licht

Geschreven door Josie Kneepkens

Herken je dat? Dat je je schaduwkanten het liefst heul, heul diep in de aarde zou willen begraven of in een fles zou willen stoppen met een dop erop en een steen eraan en laten zinken in de diepe Zuiderzee? Heel lang had ik een hekel aan mezelf omdat ik jaloers was, verlegen, onzeker, de zoveelste relatie op de schroot gegooid had of weer die rode cijfertjes op mijn bankrekening zag staan.

Waarom?

Waarom kon het bij mij nou nooit eens goed gaan? Waarom bleef prins charming en zijn paard niet bij mij in de gang? Won ik de lotto niet of werd ik eens wakker met een briljant idee waar de hele wereldbevolking met smacht op zat te wachten? Waarom had ik geen rode loper leven, een huis op Malibu Beach met een zwembad dat ogenschijnlijk doorliep in zee? Maar naarmate ik verder kwam in mijn spirituele en persoonlijke groeiproces, ontdekte ik het waarom van dat geploeter.

Het hoort er bij

De clichés zijn waar. Zonder donker geen licht en andersom. Mijn schaduwkanten horen erbij! Mijn onzekerheid, liefdesverdriet, faalangst, verlatingsangst en gebrek aan eigenwaarde zorgden ervoor dat ik ging zoeken en in sessies bij spirituele leraren, boeken, websites en films verdieping vond. Na vele omwegen vond ik het echter verrassend dichtbij… in mij!

Ik hou van jou

Dat knuffelen met de donkere krochten van mijn ziel ging niet van de ene op de andere dag. Jarenlang hoorde ik mensen om mij heen negatief tegen zichzelf praten en nam ik onbewust hun neersabelende gedachten en overtuigingen over. Mij hiervan bewust worden was stap één. Mezelf anders gaan programmeren werd stap twee. Wat mij heeft geholpen is het hardop tegen mezelf lullen. Als ik verdrietig, boos, sacherijnig, klein of me onzeker voel zeg ik hardop “en ik hou van jou”. In plaats van het weg te duwen, mag het er zijn.

Vluchtgedrag

Onze hele maatschappij, opvoeding en reclames zijn doorspekt met het wegstoppen van emoties. We sussen iemand die verdrietig is met “Stttt… stil maar, huil maar niet”… “Alles komt goed”, of “Niet boos zijn, dat is niet nodig” of “Stel je niet aan”. We hebben onze ouders hun eigen emoties zien uitschakelen door te vluchten in alcohol, werk of ander vluchtgedrag. We leren dat emoties er niet mogen zijn dus stoppen we ze liever weg, “Misschien dat papa en mama dan wel van me houden”. Dat deze overtuiging niet klopt leerde ik pas toen iets in mij ontwaakte. Ouders houden van hun kinderen. Ze kunnen alleen misschien zelf niet zo gemakkelijk bij hun eigenliefde komen of hebben niet geleerd hoe ze met emoties kunnen omgaan.

Accepteer jezelf

Alles in het Universum is perfect. Ieder blaadje aan een boom of veertje aan een vogel heeft een reden en mag er zijn. Gras is gras. Ik heb geen oordeel over dat de ene spriet groener en langer is dan de andere, waarom dan wel van mijzelf? Pas als ik alles van mijzelf kan accepteren, ga ik het concept onvoorwaardelijke liefde begrijpen én ervaren. Ik zie emoties nu als iets fijns. Boosheid kan mij bijvoorbeeld beschermen. Verdriet maakt mijn ‘huisje’ schoon, verlatingsangst zorgt dat ik op eigen benen ga staan en de zoektocht van jaloezie of afwijzing brengen mij bij eigenwaarde.

5D perspectief

De volgende stap is dat ik de schaduwkanten van anderen ga liefhebben… dat is soms een hele uitdaging 😉 Maar hoe dichter ik bij eigenliefde kom en het leven in 5D perspectief kan zien, hoe beter me dat lukt. Dat wil niet zeggen dat mensen over mij heen mogen denderen, maar wel dat ik zie waar het vandaan komt. Over het waarom van deze mensen een volgende keer meer.

Hartegroet,
Josie