Moeilijke gevoelens omarmen

Welkom teleurstelling. Welkom hopeloosheid. Ik stuit op een enorme somberte, een zware energie, die me als een deken omhult. Ik schrik ervan. Een allesomvattend gevoel van braak liggen, teleurgesteld zijn in het verleden en geen hoop dat het beter zal worden. Ik vind het bijna ondraaglijk. Het voelt een-soort-van oermoe.

Weinig afleiding

Ik kan niet om deze gevoelens heen, omdat er nu verder zo weinig afleiding is. Het is een kale vlakte, waar ik doorheen waad, met weinig kleurrijks om me af te leiden. Daardoor kan ik dus ook deze grijzige, druilerige witte wieven in mij rond zien waren, die normaliter in de afleiding en hectiek naar de achtergrond verdwijnen. En daar misschien wel ongemerkt hun werk doen, ongezien en ongehoord? Misschien is het eigenlijk wel goed als ik ze toelaat, nu.

Gevreesde gevoelens

Om het behapbaar te houden, bedenk ik een naam voor ze. Ze heten teleurstelling en hopeloosheid. Die mogen er eigenlijk niet zijn van mij. Hup, weg uit het zicht! Weg uit mijn systeem! Zo gaan ze onder water, lijk ik er zelf geen last meer van te hebben, maar manifesteren ze zich om mij heen als projectie in mijn wereld. Dan zie ik ze in mijn dierbaren, en veroordeel ik ze daar. Zo blijven ze bij mij buiten de deur, maar staan ze vaak wel de vreugdevolle verbinding tussen mij en mijn dierbaren in de weg. Ik geloof dat het zowaar tijd is om deze gevreesde gevoelens welkom te heten en te kijken wat ze me willen vertellen.

Okee dan.
Welkom teleurstelling.
Welkom hopeloosheid.

Controlesysteem

Kom maar binnen. Ik voel jullie rondwaren. Ik voel mijn maag knijpen, mijn controlesysteem falen en mijn gemoed verzwaren. Maar dit hoort er blijkbaar bij nu, want het IS er. Laat ik het nu niet wegduwen, maar toelaten, die brij van ongemakkelijke gevoelens. Ze gewoon maar voelen.

Oorspronkelijke vorm

Kom maar binnen aan mijn innerlijke keukentafel. Doe je verhalen, ik zal er bij blijven en luisteren. Zodat je je gehoord en gezien voelt. Je niet meer zo hoeft te roepen om aandacht en je je kan ontspannen. Want eigenlijk is het ook niet zo vriendelijk dat ik je al die tijd genegeerd heb en buiten de deur gehouden. Ik ben ook best benieuwd naar je boodschap. Of naar je oorspronkelijke vorm. Is hopeloosheid eigenlijk geen verwrongen hoop? De kop-in-gedrukte levenslust? En teleurstelling idem dito? Positieve verwachtingen en levenslust, maar dan verwrongen door angst en schuldgevoel.

Koestering en warmte

Ik begin jullie langzaam maar zeker te herkennen als blauwe plekken in mij, die om aandacht en liefde vragen. Die niet gebaat zijn met mijn kille, afkeurende blik. Jullie vragen om begrip. Om koestering en warmte. Om gewiegd te worden.

Een wonder

Nu ik jullie toelaat, mogen jullie er zijn. Dan huil ik misschien de tranen die eerder niet mochten. En dan volgt er een ontspanning in mij, en daarmee ontspant ook de verwrongenheid. Gaat er iets uit de knoop. En dan, als een wonder, komt daar opeens een heel oorspronkelijk gevoel tevoorschijn, dat verdacht veel lijkt op… hoop en levenslust!

Kom maar binnen.