Kiezen voor jezelf, egoïstisch of een daad van liefde?
Geschreven door Marjolein Fletterman
De eerste zonnestralen verwarmen mijn gezicht terwijl ik met half gesloten ogen naar de zee staar. Niks en niemand anders in mijn blikveld, behalve de oneindige zee die haar golven speels op het strand gooit. Heerlijk! Ik kwam hier om ‘even’ de verbinding met mijzelf te voeden, even in meditatie met mijzelf te zijn, om vervolgens naar een werkgerelateerde groepsmeeting te gaan.
Hartekreet
Maar nu ik hier eenmaal zit roept er iets van binnen heel hard “ik wil blijijijven!”. Het is niet zomaar een roep, want er wordt direct zichtbaar wat er nog ‘vast’ zit in mij. En wat mijn bezoekje aan één van mijn grootste liefdes, juist losweekt. Ik voel lichte zenuwen rondjes draaien in mijn buik bij de gedachte om gehoor te geven aan deze hartekreet. Zal ik het doen? Of heb ik dat lef niet? Ik pak mijn telefoon en stuur een lieve vriendin een appje met de gedachte waar ik mee speel.
Kiezen zonder schuldgevoel
Kiezen voor jezelf. Hoe komt het toch dat we daar moeite mee hebben? Dat we ons schuldig voelen als we aan ons zelf denken en een keuze maken die schijnbaar alleen voor onszelf ‘juist’ is? Dat het gelijk staat aan de ander of de betrokkenen tekort doen? In de loop der jaren heb ik geleerd om steeds meer zonder schuldgevoel voor mijzelf te kiezen, voor de weg van mijn hart, maar ik moet je bekennen dat dat nog niet altijd lukt. Op die momenten zoek ik, zoals nu, toch nog naar bevestiging buiten mij. Het is een ungoing proces, waarbij alertheid van je innerlijk wereld, samen met oordeelloze liefde voor jezelf, een belangrijk aspect is.
Tweestrijd
De reactie van mijn lieve vriendin brengt me nog meer in tweestrijd, ‘volg je hart lieverd!’. Tientallen gedachtes vullen nu mijn hoofd, die zojuist nog zo goed als leeg was. Ik probeer er naar te kijken in plaats van erin te verdrinken. Waarom durf ik mijn hart nou niet te volgen? Er is dat stemmetje dat zegt dat ik niet moet zeuren en dat ik het niet kan maken om af te zeggen. Ik voel me klemzitten. Ik realiseer me dat ík het ben die mezelf klemzet en hiermee ben ik net op tijd om het projecteren van schuld tegen te houden. Tranen vullen mijn ogen bij het antwoord op de vraag die ik mij zelf stelde. Ik voel me niet veilig genoeg om mijn hart te volgen. Au! Hoe stom klinkt dat? Het zou toch juist überveilig moeten voelen, je hart volgen?
Dat kan ik toch niet maken
Gedachtes als ‘wat zullen ze wel niet van me denken’, ‘ik kan het toch niet maken’, ‘afspraak is afspraak’, ‘ik loop iets belangrijks mis’, etc etc, komen allemaal naar boven. Ze staan allemaal symbool voor de oeroude pijn van afwijzing en afgescheidenheid. Het besef is er dat ik telkens die gedachtes onderdrukte, en me verzette tegen de bijbehorende pijn. Ik wilde het niet, ook al was het er.
Lang onderdrukte afwijzing
Ok, tijd voor andere aanpak dus. Wat nou als ik het verzet opgeef en ze gewoon eens de ruimte geef om op te staan? Zonder ze te geloven? Wat nou als ik er liefdevol naar kijk? Wat nou als ik ook de pijn toelaat die ermee gepaard gaat? De pijn die onveiligheid met zich meebrengt, de pijn van (lang onderdrukte) afwijzing? Wat nou als ik voor mijzelf kies door de afspraak af te zeggen en hiermee de tijd en ruimte neem om meer van mijzelf (en onderdrukte delen) te gaan houden, gewoon omdat DIT is wat er zich NU aandient?
Leren vertrouwen
De zenuwen maken plaats voor een vredig gevoel. Ik denk dat ik zojuist mezelf de veiligheid heb geboden om te luisteren naar de roep van mijn hart. Weer ontdek ik dat het moed vergt om je hart te volgen. Moed om voorbij gedachtes te gaan die je klein willen houden. Vaak weet je niet waarom je hart je een bepaalde richting op wijst. Vanuit (menselijk) ik-perspectief zie je soms het grotere plaatje (nog) niet. Dat is ook de reden dat het ‘eng’ of spannend kan voelen. Als iets wat je niet durft maar toch voelt dat je het mag doen. Het is eng omdat je het nog niet ként! Je hart leidt je altijd in de meest ‘kloppende’ richting, richting Huis en het is een ware levenskunst om daarop te leren vertrouwen.
De onveiligheid welkom heten
Hoe kan ik me ooit veilig voelen om mijn hart te volgen als ik me alleen maar verzet tegen de onveiligheid, vraag ik mezelf af? Ik kan niks anders doen dan de onveiligheid welkom heten, ook al is het oud, het is er nu dus het moet wel veilig genoeg zijn om het alsnog te voelen. En in dit vrije welkom ontstaat er opeens een nieuwe mogelijkheid. Ik app m’n afspraak en zeg dat ik een uurtje later de meeting bijwoon. Gevalletje ‘volg je hart’ 😉
♥ Marjolein
