Gevoelens toelaten
Ik merk in mijn omgeving bij veel mensen dat we met z’n allen massaal op de vlucht zijn. Op de vlucht voor onze gevoelens, en dan met name natuurlijk de gevoelens die we liever niet willen voelen. Ik doel dan op de gevoelens van leegte, van eenzaamheid en van ons niet goed genoeg voelen, die we allemaal met ons meedragen.
Het vermijden van afwijzingspijn
Deze gevoelens hebben we voor een groot deel al opgedaan in onze jeugd. Ze ontstaan al op zeer jonge leeftijd op het moment dat je als peuter merkt dat je bij goed gedrag geprezen werd en bij ondeugend gedrag op je kop kreeg. Vanaf dat moment hebben we geleerd om ons dusdanig aan te passen op een manier dat we zoveel mogelijk liefde ontvangen en zo min mogelijk afwijzingspijn voelen. Zo ontstaat ook pleasegedrag. We gaan ons dusdanig conformeren aan de wensen van anderen om maar geaccepteerd te worden en erbij te horen.
Niet naar binnen kijken
We zijn het dus zo gewend om die basale afwijzingspijn uit de weg te gaan, dat we er alles, en dit gebeurt vaak natuurlijk onbewust, aan doen om deze gevoelens te verdoven en maar niet in de realiteit te hoeven zijn. Dit uit zich in te veel drinken, roken, eten, shoppen. Maar ook door onszelf te verliezen in hard werken, ons mobieltje of in de zoveelste Netflix serie. Allemaal dingen die maken dat we in een illusie leven en die ervoor zorgen dat we niet naar binnen hoeven kijken.
Altijd ‘on the run’
En zoals ik al zei, niets van dit alles is mij vreemd. Als ik terugkijk op mijn verleden zie ik dat ook ik altijd ‘on the run was’ om maar niet geconfronteerd te worden met wat er in mij leefde. Ik verdoofde de minderwaardigheidsgevoelens, die ik in mijn jeugd heb opgedaan, met uitgaan, drank en roken en had altijd wel een project waar ik me vol op stortte om maar niet in de realiteit te zijn. Nou ik kan je zeggen.. dat is doodvermoeiend!
Gevoelens toelaten
Inmiddels weet ik wat een bevrijding het kan zijn en hoeveel rust het geeft om niet meer te vluchten en om alle, dus ook de nare gevoelens toe te laten en te voelen. En dat kan soms absoluut confronterend en mega pijnlijk zijn, want er komen dan gevoelens boven die al heel lang zijn weggestopt, maar mijn ervaring is dat de angst voor de pijn vaak groter is dan de pijn zelf. Wat ik dus zoveel mogelijk probeer te doen als ik heftige emoties ervaar, is mezelf niet te verliezen in externe afleidingen, maar om te voelen wat er te voelen valt.
Je bent niet jouw gedachten en emoties
Ik ga dan bewust even zitten en voel in mijn lijf waar de emotie zit. Je kunt daar bv. licht naar toesturen of je hand neerleggen. Soms komen er beelden op of nog meer emoties en pijn en dat laat ik dan helemaal toe. Ik merk dat als ik dat doe het nare gevoel vanzelf lichter wordt en uiteindelijk weer verdwijnt en oplost. En alles wat geheeld is, komt niet meer terug! Wat me daarbij ook helpt is om de emotie wel te voelen maar me daarmee niet te identificeren, dus niet in het slachtofferschap te gaan zitten. We zijn namelijk niet onze emoties, maar we hebben emoties, die weer ontstaan door gedachten die we zelf produceren. Zowel onze emoties als onze gedachten zijn dus niet waar, dus waarom zouden we ons daardoor laten leiden!
Jezelf leren dragen!
Als je dit toepast zal je merken dat het niet meer nodig is om jezelf te verdoven en om te vluchten want je kunt alle emoties en gevoelens aan. Je kunt jezelf dan in alle omstandigheden dragen en hoe ontzettend krachtig is dat! Lieve vrouwen, ik gun het jullie allemaal om jezelf te leren dragen, om voorbij de illusie te leren kijken en te kunnen zien wie en wat er onder al die oude lagen zit. En ik kan je vertellen… alles wat je daar vindt is liefde! <3
Love rules ladies, no matter what!
Liefs Caroline
