Agressie is beteugelde levenskracht!
Geschreven door Ine van Gisbergen
In de supermarkt baan ik me met mijn kar door een groepje klierende scholieren. Direct krijg ik een paar heftige scheldwoorden naar mijn hoofd geslingerd. Het gescheld boort zich als een scherpe pijl in mijn systeem en mijn fysieke reactie verrast me. Mijn borst vliegt in brand en ik voel mijn bloed kolken. De scholieren maken zich uit de voeten. Daar sta ik, tegen mijn kar geleund, te incasseren.
In de tegenaanval
Ik kauw op de mij toegebeten woorden. Schelden doet geen pijn, toch? Nee, ik voel me niet persoonlijk aangesproken. Maar ik voel me wel direct aangevallen. En een aanval, dat vraagt om een tegenaanval, roepen mijn alarmbellen. Terwijl de scholieren allang weer in de klas zitten, maakt mijn systeem zich op om de tegenaanval in te gaan. Ik voel agressie kolken. Nee, ook dit voelt niet persoonlijk. Ik kan nu iedereen wel uitschelden, die voor mijn voeten loopt. Er komen opeens ook allerlei scheldwoorden in me op, waarvan ik niet wist dat ik ze in me had. Ik realiseer me dat wij dus ook soortvan hetzelfde zijn, die scheldende scholier en ik. Allebei willen we onze agressie afreageren. Het enige verschil is dat hij het doet en dat ik me daar te beschaafd voor voel.
Kom maar binnen
Die realisatie helpt me een beetje, maar de de kolkende agressie in mij houdt aan. Ik mediteer, badder, yoga, wandel en laat het razen in me. Het gaat wel weer over. Het gaat wel weg, denk ik. Ik wil het weghebben, dat agressieve gevoel. Agressie en ik, wij kennen elkaar niet zo goed. Ik houd agressie graag op afstand, want het geeft me vaak een vervelend en verontrust gevoel. Maar agressie lijkt voorlopig absoluut geen zin te hebben om weg te gaan. Omarm het, verwelkom het, pleit een zacht stemmetje in mij. Na een paar woelige dagen geef ik me over. Ik nodig agressie uit om bij me binnen te komen. Vertel me dan maar wat je boodschap is.
Wat een power!
Als agressie binnenkomt gaat ze zeker niet rustig zitten aan mijn innerlijke keukentafel. Ze kolkt en wemelt. Ze doet de vensters klapperen en forceert deuren. Wat een power! Ik observeer haar. Het verrast me dat ik haar als een ‘haar’ beschouw; gewoonlijk zie ik agressie meer als een mannelijke emotie. Van gekkigheid weet ze even niet waar ze het zoeken moet, ze duikelt, raast, doordringt alles met een nietsontziende kracht. Ze oogt ook wat ongeoefend, lomp zelfs. Als een wilde ongetemde merrie, die te lang op stal heeft gestaan. Agressie is levenskracht die te lang op stal gestaan heeft.
Vrijheid, expressie en levenslust
Nou, nu is ze vrij! Deze wilde merrie steigert en galoppeert. Ze ademt vrijheid. Expressie. Levenslust. Ik zie dat ik haar beter niet kan beteugelen, maar haar juist vrij mag laten rondgalopperen in mijn innerlijke wereld. Ze laat me zien dat ik niet bang hoef te zijn voor haar kracht. Ze heeft geen kwaad in de zin, ze wil erbij horen, en niet steeds op stal staan. Die energie mag door me heen stromen. Ik krijg er lol in om haar zo bezig te zien. Kom maar, felle furie, leef je maar uit op mijn innerlijke velden. Galoppeer langs mijn oneindige vloedlijnen. Leef je uit, voel je welkom in mij. Je hoeft niet meer op stal. Je bent vrij in mij. Dan gaat de wind liggen en gaat de galop over in draf.
Ine van Gisbergen
