Emo-eten: een recept voor innerlijke vrijheid
Geschreven door Marjolein Fletterman
Een prachtige dag, de zon schijnt, ik hoef niet te werken, een paar goeie boeken binnen handbereik, wat wil ik nog meer? Toch slaat de verveling toe. Ik voel dat er iets in mij wil snoepen en snaaien. Vullen! Ik herken het maar al te goed en ben heel alert. Is er een leegte of een teveel aan emoties die ik niet wil voelen? Emotie eten is mij niet vreemd.
Eetprobleem
Een jaar of twaalf á dertien geleden was het zware dagelijkse kost, en werd het ‘een eetprobleem’. Op eigen houtje, met een berg wilskracht en een open, eerlijke blik naar binnen is het gelukt om het te ontmantelen, maar zo af en toe is de neiging nog aanwezig.
Naar binnen keren
Uit ervaring weet ik dat, dat ene moment vóór het daadwerkelijk opentrekken van die zak chips of bak ijs, cruciaal is. Ben je een emotie-eter, dan dien je dat moment te gaan herkennen als een keuzemoment en naar binnen te keren in plaats van die zak om te keren in je mond. Het vergt enorm veel discipline (en liefde als het een keer niet lukt!). Maar dan heb je ook wat.
Wat wil je vertellen?
“Ok, verveling”, zeg ik tegen mijzelf, terwijl ik er lekker voor in het gras ga liggen, “je bent er nu, dus blijkbaar wil je nu mijn aandacht, mijn liefdevolle blik. Wat wil je? Wat wil je mij vertellen?” Zo beginnen vaak mijn zelfonderzoek sessies, en ondanks dat ik ze altijd serieus neem, moet ik een beetje om mezelf lachen. Gaat ze weer. Ik haal een keer diep adem en sluit mijn ogen. De beelden komen als vanzelf.
Iemand moet boeten
Een jong verwend meisje staat op. Ze heeft alles wat ze wil. Ze krijgt alles wat ze vraagt. Maar dit ‘alles’ geeft slechts tijdelijk de vreugde waar ze naar verlangt. Al is ze zich niet bewust van wat ze verlangt. Ze is alleen maar bezig met verzamelen, hamsteren. Meer, meer, meer! Ze wil méér. Ze kríjgt meer. Maar ze voelt zich steeds ongelukkiger. Ze wil schoppen en slaan. Ze is boos en wil iemand de schuld geven van haar, blijkt later, afgescheiden gevoel. Het doet pijn en ze wil het niet voelen. Iemand moet boeten. Iemand is schuldig. Ze kijkt om zich heen. Degene die haar alles geeft wat ze wil kan ze niks ‘aandoen’, behalve chagrijnig zijn en negeren. Non-verbaal haar grieven uiten. Ze hoopt dat ze ‘hem’ hiermee kan ‘raken’ en dat hij dan dát geeft wat haar gemis, haar pijn doet wegnemen. Maar ‘hij’ blijft enkel liefdevol en doet niks.
Volledig onschuldig
Tijdens deze beelden was er steeds de gedachte op de achtergrond dat ze alleen zichzelf iets kon aandoen, alsof zij de enige ‘schuldenaar’ was. Maar het ‘verhaal’ neemt binnen een fractie van een seconde een andere wending op het moment dat ze zich op ‘hem’ focust. Die gedachte ‘klopt’ niet meer! Ze wil zichzelf niks aan doen, die gedachte komt nu niet eens in haar op! Ook anderen wil ze niks ‘aandoen’. Zij hebben niks gedaan, ze zijn volledig onschuldig! Ze voelt het diep in haar wezen. Opeens!
Liefde in zichzelf
Haar vader, blijkbaar de ‘hij’, gaf alleen maar uit liefde waar ze om vroeg. En zij dacht dat alles waar ze om vroeg haar gelukkig zou maken. Maar ze weet nu door ervaring dat dat niet zo is. Ze is het zelf die zichzelf ongelukkig maakt! Hoe kon ze zo ‘dom’ zijn? Ze lacht en huilt tegelijkertijd. Als ze het zelf was, kan ze er ook zelf voor ‘zorgen’ dat het anders wordt! Opeens voelt ze haar hartgebied open gaan. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is voelt ze liefde in zichzelf voor zichzelf.
Niks anders nodig
Ze voelt een verbinding. Of zoiets. Ze kan het niet in woorden vatten. Het voelt heel fijn in ieder geval! Veel fijner dan alle momenten die ze heeft gekend. Dit, wat het ook is, wil ze voor altijd voelen, wil ze zijn! Ze heeft niks anders nodig. Dit is waar ze naar ‘zocht’ weet ze nu, terwijl ze steeds meer vroeg. Ze realiseert zich dat ze het niet gevonden heeft maar dat het er opeens was! Was het er al die tijd al? Kan het zijn dat ze al die tijd was afgeleid? Was ze slapende? Weet haar ‘vader’ hiervan?
Enorm bevrijd
De beelden stoppen en ik realiseer me dat de verveling die ik voelde en de bijbehorende drang om te snoepen en te snaaien een sleutel is op weg naar ‘vrijheid’. Ik voel me namelijk, opnieuw, enorm bevrijd! En vervuld. Wat ik ook ‘weet’, maar wat ik zo nu en dan nog wel eens vergeet, is dat wat er is, wat ik voel, áltijd gevoeld en gehoord wil worden, door mij. Dat is de reden dat het er is.
Het is aan mij om open te doen
Ik knoop het nu voor eens en voor altijd in mijn oren 😉 want wat het ook is, ik ben het zelf die met een boodschap voor de deur staat. Het is aan mij om open te doen (te zijn) en er liefdevol naar te kijken en te luisteren. Want wat was er nou eigenlijk nodig? Dit moment. Dit ene moment schenkt mij blijkbaar altijd wat er ‘nodig’ is, niet meer en niet minder. En jou dus ook. De vraag is, doe (ben) jij open?
♥ Marjolein
