De kwetsbaarheid van een open hart
Geschreven door Lenneke Timmermans
Het is een uiterst kwetsbare zone. De zone waarin je verkeert als je iemand laat blijken, subtiel of groots, dat je ‘m leuk vindt en meer zou willen. Het maakt dat je wat verloren in kwetsbare wateren ronddobbert, wachtend tot degene je finaal onder water drukt of je op het gehoopte rubberbootje trekt.
Vruchtbare bodem
Het is de zone waarin je, gezien je open hart, keihard afgewezen kunt worden. Maar laat het nou net deze zone zijn die de onvermijdelijke vruchtbare bodem verschaft voor liefdesknoppen om op te kunnen ontspruiten.
Afwijzingsrisico
Eerder schreef ik al over m’n zoendebacle, hoe ik tijdens de overtocht van Amsterdam Noord naar het Centraal, de jongeman tegenover me stuntelig mijn interesse liet blijken. Ik voelde me naakt en kwetsbaar deels veroorzaakt door het dreigende afwijzingsrisico. Laten we voor het gemak 50% zeggen. 50% kans dat iemand in woorden of daden mijn persona afwijst. Dat is nogal wat. Als iemand eigenlijk letterlijk zegt; ‘ik wil jou niet’. En tuurlijk ligt daar van alles onder, heeft dat uiteindelijk weinig met mij te maken, maar desondanks blijft de boodschap kogelhard.
Ik ben niet gewenst
‘Ze willen me niet’. Iets wat ons, in onze jongere jaren, ook al parten heeft gespeeld en de nodige littekens heeft bezorgd. Misschien wel de grootste. Waarin we, in onze eerste maanden van ons leven, alleen maar liefde zijn, ervaren we na een paar maanden de afgescheidenheid door wellicht een mama die emotioneel niet beschikbaar is of een papa die z’n handen vol heeft aan zichzelf. Allemaal oorzaken die eraan bijdragen dat we ons niet gewenst voelen, niet gewild. We worden afgewezen in onze behoeftes.
Diepe groeve
Een groeve die nog steeds gaapt en zich in dit soort situaties in al haar brositeit laat zien. ‘Ik ben niet goed genoeg’ is dan ook de dieperliggende overtuiging waardoor ik deze kwetsbare zone lang heb vermeden. Want wat als iemand het bevestigd? Wat als iemand met een punaise in deze tere wond gaat lopen prikken? Nee, dankje vriendelijk. Enkel en alleen als ik ervan overtuigd was dat de ander mij volledig zou ontvangen, maakte ik een uitzondering. Of ik wrong me in een onnavolgbaar cryptogram in de hoop dat de ander, voorbij aan mijn pantser, mijn dieperliggende boodschap zou oppikken. Uiteraard was dit vrijwel nooit het geval en kreeg ik doorgaans hetzelfde gedrag terug gespiegeld.
Open hart
Maar het is deze zone waarin ‘het’ gebeurt. Waarin er meer kan ontstaan. Waarin ik mezelf letterlijk openstel voor liefde. Het is mijn uitdaging om die zone te onderzoeken, te voelen en te kijken wat er gebeurt. Ook wanneer ik niet de gehoopte reactie krijg. Te ervaren wat die ‘afwijzing’ met me doet, de eventuele pijn te voelen met daarin het onderliggende besef dat niemand mij kan afwijzen. En ondanks of misschien wel juist dankzij de nodige aanwijzingen, kan ik er steeds vaker bij, bij die onvoorwaardelijke liefde voor mezelf. Het maakt dat ik die zone in al haar speelsheid kan en wil ontdekken. En ja daar is soms pijn, en ja daar is soms onzekerheid en teleurstelling, maar fuck wat is het een prikkelend en spannend toneel om liefde in al haar bontheid te ervaren.
Lenneke
