Het is mij in het verleden vaak aangeraden om zakelijk te specialiseren, iets wat ik ook een tijd geprobeerd heb. Het voelde echter niet fijn, veel te beperkend.
Read More
Als je er goed over nadenkt, dan kan je vast wel wat overtuigingen van jezelf opnoemen. Dat zijn overtuigingen waar je je bewust van bent. Maar denk jij dat dat het is? Dat kan je wel eens mis hebben.
Sinds het zien van de film ‘Celestijnse Belofte’ jaren geleden, naar het boek van James Redfield, heb ik een fascinatie voor het gegeven dat de kern van alles uit energie bestaat.
Ik help vaak mensen bij het ontdekken van hun zielsmissie en het kunnen leven volgens die missie. Daarin ga ik uitgebreid in op beperkende overtuigingen en angsten, aangezien beiden een belangrijke rol spelen in het al dan niet kunnen uitdragen van je zielsmissie.
En acceptatie daar wil ik iets meer over schrijven in dit blog. Want als je accepteert wie je bent, dan omarm je jezelf in alle lagen. Dat betekent ook acceptatie van je hoogsensitiviteit. Maar acceptatie is niet vanzelfsprekend en ook vaak lastig. Toch is het echt de eerste stap naar het ‘ja’ zeggen tegen jezelf. Om een volgende stap te nemen in je leven.
Mensen zijn geneigd hun blik te richten naar wat er mis is gegaan. Naar wat er anders moet. Dingen die in hun ogen verkeerd zijn. Maar gaan we er anders naar kijken, dan zien de dingen er ook anders uit.
Van de week hoorde ik Gerard Ekdom op de radio het woord ‘procrestination’ uitspreken. Procrestination is een duur woord voor uitstelgedrag, en dat is mij ook niet onbekend…
Eén van mijn favoriete liedjes is “Fix you” van Coldplay. Soms zou je de hele wereld wel willen “fixen” en verbeteren. Vaak zien we namelijk heel goed wat bij andere mensen fout gaat en willen we diegene helpen. Helpen beter te worden of helpen om fouten te voorkomen.
Herken je dat? Dat je je schaduwkanten het liefst heul, heul diep in de aarde zou willen begraven of in een fles zou willen stoppen met een dop erop en een steen eraan en laten zinken in de diepe Zuiderzee?
Daar zat hij… op de bank. De blik in zijn ogen vertelde mij zonder woorden dat het heel erg mis was. Ik wilde het niet weten en toch wist ik dat ik er niet voor kon vluchten. Het was al te laat, hij zat er al veel te diep in.