Waar gaat het werkelijk om in het leven? Maar laten we het vandaag eens niet al te groot pakken en het dicht bij huis houden, want waar gaat het werkelijk om? Om vandaag!
Het is weer tijd om eerlijk te zijn and ’that ain’t always pretty’. Of tenminste dat denken we. Een terugkomend gevoel in mijn leven is een gevoel van zinloosheid. Het is een gevoel waar ik van tijd tot tijd in weg kan zakken en wat ik probeer te compenseren zodra ik dat kan. Dat is me toch vermoeiend, want of het leven is mega belangrijk, of het is compleet zinloos. What is the point?
Mijn Liefde zegt dat ik dag en nacht in haar hart ben. Daar moet ik het maar mee doen. Hoe is dat voor mij? Ik stond vooraan in de rij toen ze daarboven de mannelijke energie uitdeelden. Controle, erkenning en prestatie waren mijn credo. Oók in de Liefde.
Vorige week mocht ik weer yoga geven in Turkije. Een week in het paradijs op een prachtige zeilboot. We lagen weer in de mooiste baaitjes, zwommen in de turquoise zee, dansten bij volle maan, kregen geweldige maaltijden en deden yoga op de boot of aan land met de mooiste uitzichten…
“Ach, ik moet het ook loslaten” is een veelgehoorde zin. Als we ons zorgen maken, als iets ons dwarszit, dan willen we graag loslaten. We draaien zo in cirkeltjes rond. Moeite met loslaten is vaak ook een eigenschap van mensen die veel stress ervaren.
Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, we hebben ongelofelijke haast. Opzij, opzij, opzij, want wij zijn haast te laat, we hebben maar een paar minuten tijd.
De afgelopen periode heb ik meerdere mooie en waardevolle gesprekken gevoerd met anderen over wat houden van nu precies betekent.
Wat je zegt ben je zelf.. Weet je nog dat we dat tegen elkaar zeiden toen we klein waren en de wereld nog simpel en overzichtelijk was?
Verbinden met de ander kan pas in verbinding met onszelf. Maar wat is deze verbinding met onszelf? Het is een te complex proces om te zeggen: doen we effe.
Welkom teleurstelling. Welkom hopeloosheid. Ik stuit op een enorme somberte, een zware energie, die me als een deken omhult. Ik schrik ervan.