Durf jij echt gelukkig te zijn?
Geschreven door Marjolein Fletterman
Happiness. Een heerlijk woord vind ik, het sprankelt en het tintelt, het straalt prachtige volle roze en gele bloemen uit die zo geurig ruiken alsof ze regelrecht uit het Hof van Eden komen en hun schoonheid met iedereen willen delen. Toch lijkt dit geluk voor velen van ons onbereikbaar.
Nooit genoeg
We zoeken ons, een groot deel van ons leven, een ongeluk. Naar die perfecte man of vrouw, made in Heaven, die ons meeneemt op zijn of haar witte paard, naar die goedbetaalde baan die ons succes zal brengen waardoor we eindelijk gezien zullen worden, naar ons levensdoel, naar die pot goud die waar dan ook ter wereld verstopt staat onder aan de regenboog, maar die altijd weer verdwenen schijnt te zijn op het moment dat je daar aan komt. Het is nooit genoeg! We zoeken naar geluk omdat we blijkbaar denken dat we ongelukkig zijn, waarom zou je anders zoeken? Of misschien hebben we besloten dat we ongelukkig zijn? Dan zou je anders kunnen kiezen… als je de moed hebt!
Dikke maar
Soms vraag ik mensen of ze gelukkig zijn. Zelden krijg ik een oprechte ja te horen. Soms een halve ja met de vertelling erbij dat als de baan doorgaat, ze pas écht gelukkig zijn. Maar meestal komt er een relaas over het werk waarin ze niet gelukkig zijn, of hun relatie die stroef loopt, of zelfs voorbij is. Er klinkt negen van de tien keer een twijfel, een dikke maar. Alsof ze niet gelukkig dúrven zijn. Of alsof ze zich misschien schuldig zouden maken aan geluk terwijl een ander dat niet is. Of andersom. De buurvrouw is al gelukkig dus voor mij is er niks meer over. Dat soort kronkels. In ieder geval moet er altijd wel iets veranderen voordat ze recht hebben op geluk lijkt het wel. In feite zeggen ze dat hun geluk afhangt van uiterlijke omstandigheden. Als er maar meer geld op hun rekening stond. Als ze maar meer vrije tijd hadden. Als ze maar konden emigreren. Als er maar dit, als er maar dat. Als ze toch maar….. tja, vul zelf maar in.
Schuldig
En weet je, ik weet er alles van! Ik schrijf natuurlijk uit eigen ervaring 😉 Heel lang dacht ik ook dat mijn geluk afhing van wat er in mijn leven gebeurde, wat er gebeurd was of wat er eventueel stond te gebeuren. Zo voelde ik mij schuldig op het moment dat ik iets ‘leuks’ ging doen en mij daar gelukkig bij voelde terwijl mijn lief in het ziekenhuis lag voor een stamceltransplantatie als krachtpatser tegen de leukemie. Ik gunde mijzelf niet het geluk omdat ik dacht dat ik het niet waard was. Hij was tenslotte ziek, het kon niet zo zijn dat ik tegelijkertijd gelukkig was. Kromme gedachte van de denkgeest vind je niet? Maar zo werkt hij wel.
Hier en nu
Als je je in een rot situatie bevindt, is het moeilijk te geloven dat het geluk hier en nu te vinden is en ik begrijp helemaal dat je dan gaat ‘zoeken’. Maar stel dat het waar is dat het geluk hier en nu Is? Dat het altijd tot je beschikking staat, ieder moment? Dat de gevoelsbeleving (want dat is het) IN alles zit, dat het jouw essentie is? Maar dat je dit bent vergeten, deze waarheid over jezelf? Dat je iets anders bent gaan geloven (over jezelf) in de loop der jaren dan wel levens? Hoeveel rust zou dat je geven? Ik denk dan ook bijvoorbeeld aan mensen als Nelson Mandela. Hij vond zijn vrijheid (zijn geluk) binnen 4 muren. Als hij het kan kan jij het ook. Hij vond het IN zichzelf. Dat is ook de enige plek waar je jouw Happiness kunt vinden. Met een beetje hulp wellicht.
Waarom uitstellen?
Want waarom bén je niet gelukkig? Om iets wat in het verleden is gebeurd? Laat je dat ‘macht’ over je uitoefenen? Maak je je zorgen omdat de toekomst zogenaamd onzeker is? De toekomst die er (nog) niet is en die er wellicht heel anders uitziet dan dat jij nu denkt? Deze zorgen en angsten houden je weg bij het hier en nu. Ze houden je weg bij waar je naar zoekt, bij geluk, bij vrijheid, bij liefde, bij vreugde. (Is dat trouwens niet allemaal hetzelfde?) Dus de vraag is, kijk jij naar je omstandigheden of ben je bereid iets anders te zien, je hart te openen en het geluk jou te laten vinden? Waarom nog uitstellen, waarom nog langer zoeken en wachten? Nodig haar maar uit als je wilt, vraag maar of je haar mag ontmoeten. Als de bereidheid uit je hart komt kan het niet anders of ze reageert daarop. Ze beantwoordt altijd een oprechte roep. Maar bedenk wel dat ze er anders uit kan zien dan dat je denkt, wilt of verwacht 😉
Oeroude gedachte
Uiteindelijk denk ik trouwens dat ons gevoel van ongelukkig zijn voort is gekomen uit een oeroude gedachte dat we afgescheiden zijn van onze Bron, en dat we er alleen voor staan in deze zogenaamd grote boze wereld. Niets is echter minder waar. Maar dat is weer een ander verhaal 😉
Veel Happiness voor jou gewenst!
♥ Marjolein
www.marjoleinfletterman.nl
