Dat kleine meisje en zelfcompassie
Ik wil het graag met jullie hebben over zelfcompassie of eigenlijk het gebrek hieraan. Misschien heb jij ook wel situaties waarin je onnodig streng voor jezelf bent en de lat superhoog legt en, erger nog, jezelf veroordeelt als je die lat niet haalt. Erg irritant vind je niet? Ik wil graag een recent voorbeeld geven uit mijn eigen leven.
Ik ben het wel waard!
Ik ben nu volop bezig met de organisatie van de Shine! Circle Sessies en nu merkte ik in aanloop op de eerste bijeenkomst dat ik mijn humeur enorm liet beïnvloeden door het aantal kaartjes dat er was verkocht. Als de kaartverkoop goed liep dan was ik in een jubelstemming, maar was het even stil op dat gebied, dan kwam mijn innerlijke criticus in alle hevigheid de hoek omzetten. En ik zal je al haar commentaar besparen maar ze liet weinig van me heel. Ik koppelde dus heel erg mijn eigen slagen of ‘het waard zijn’ aan de hoeveelheid tickets die ik verkocht had. Heel frustrerend natuurlijk.
Het ontstaan van de lat
Nu ben ik mij al een tijd lang bewust van de basisovertuiging die ik al mijn hele leven met me meedraag, namelijk: ik ben het niet waard! Die overtuiging is ontstaan in mijn jeugd en een aantal zaken die daaraan hebben bijgedragen is dat ik op de middelbare school behoorlijk gepest werd. Ook had mijn moeder last van enorme minderwaardigheidsgevoelens, waardoor ik als kind niet echt een evenwichtig voorbeeld had. Onder meer deze gebeurtenissen hebben ervoor gezorgd dat ik mezelf destijds onbewust heb wijsgemaakt dat ik perfect moest zijn. Want dan kunnen ze me niks meer maken en dan ben ik het wel waard! Daar komt dus mijn hoge lat vandaan!!
Triggers
En hoe bewust ik ook ben, elke keer als ik in een spannende situatie kom die mij op dat punt triggert, dan popt dat oude beschermingsmechanisme weer op om te zorgen dat ik keihard werk om te slagen. Want stel je voor dat het niet lukt en ik daarover veroordeeld word, dat zou toch wel het allerergste zijn dat me kan overkomen natuurlijk! Dodelijk vermoeiend kan ik je zeggen, want het is nooit goed genoeg en die lat schuift gewoon met me mee. Maar gelukkig heb ik wat inzichten gehad op dat gebied, waardoor ik hier inmiddels constructiever mee om kan gaan.
Dat kleine meisje
Wat me nu helpt in dit soort situaties is het herkennen van het patroon, waarbij ik mezelf eraan help herinneren dat het slechts een oud mechanisme is dat reageert op de pijn van het kind dat zich destijds onveilig voelde. Ik realiseer me daarbij ook dat ik inmiddels een volwassen vrouw ben die goed voor zichzelf kan zorgen en die het niet meer nodig heeft om zichzelf te ‘wapenen’.
Haar hand vasthouden
Wat me ook helpt is door me, in een visualisatie, het kleine meisje dat ik toen was voor me te zien, waarbij ik als volwassen Caroline haar hand vasthoud of haar omhels en haar zeg dat alles goed is en dat ze veilig is. Dit geeft een enorm krachtig gevoel en helpt me mijn controledrang weer los te laten, waardoor het weer meer gaat flowen.
Toegeven dat ik bang ben
Zelfcompassie betekent voor mij dat ik, in alle eerlijkheid en met mildheid en vanuit liefde naar mezelf kan kijken, toegeven dat ik soms bang ben en mezelf kunnen troosten en dragen. En hoewel dit soms nog lastig is, lukt dit steeds beter en lopen de kleine en de volwassen Caroline inmiddels zij aan zij.
Hoe is het met jouw kleine meisje? Mag zij er volledig zijn?
Liefs Caroline
