Balans tussen het mannelijke en het vrouwelijke
Geschreven door Danielle Lionarons
Balans tussen het mannelijke en vrouwelijke. Ik heb er al vaker over geschreven en ik ben niet de enige. Er is op dit moment een disbalans, al heel lang. En as we speak wordt deze balans langzaam maar zeker hersteld. Tenminste, dat is de intentie.
It’s a man’s world
We leven al heel lang in een mannelijke wereld, een mannelijk systeem. Let wel, een systeem waar het mannelijke overheersend is en het vrouwelijke onderdrukt. Beiden zijn uit balans. Het mannelijke dat we kennen, is niet het mannelijke zoals het IS. Zoals het Goddelijke mannelijke. Hetzelfde geldt natuurlijk voor het vrouwelijke.
Voorbij de schuld en schaamte
Het vrouwelijke is onderdrukt en alle vrouwen ervaren dit. Maar ook het vrouwelijke in de man is onderdrukt en langzaam maar zeker beginnen mannen dit ook te voelen. Het gaat er hier niet om het mannelijke te blamen of als overheerser aan te wijzen. Het is het systeem, het programma. Niet de mannen of het mannelijke. Zo ook niet de vrouwen of het vrouwelijke. Ik kan dit niet vaak genoeg zeggen, omdat de pijn bij velen van ons zo diep zit, dat het bijna niet te doen lijkt om weg te blijven van schuld en schaamte. Maar we zitten allemaal in het zelfde schuitje, al is het vanuit een ander perspectief.
Vrouwelijk leiderschap
Toch wordt het me bij herhaling duidelijk dat de transformatie geleid wordt door het vrouwelijke. En dat betekent in aardse termen: door vrouwen. Vrouwen zijn al langer bezig het innerlijk werk te verrichten dat nodig is voor deze transformatie. We hebben hier op gewacht. Bewust en onbewust. Het is van belang dat wij eerst in onszelf de balans tussen het mannelijke en vrouwelijke herstellen. Want onze buitenwereld is een reflectie van onze binnenwereld.
Waar begin je?
In deze disbalans is het typische mannelijke dat we kennen de overheerser of de vermijder. Het vrouwelijke kennen we als het slachtoffer of de dominante moederfiguur. Het is ontzettend moeilijk om deze balans te herstellen, want waar begin je? Wij als vrouwen willen zo ontzettend graag gezien worden door het mannelijke. Eindelijk begrepen, gehoord. Maar aangezien de disbalans overheersend is aan de mannelijke kant, zit de gemiddelde man meer vast in het systeem dan de vrouw. Het draagt hen als het ware meer. Hierdoor lijkt het en voelt het voor mannen eerder dat zij minder hard hoeven te vechten om te mogen bestaan. Dit is natuurlijk niet zo, maar om dat te zien moet je dieper kijken. Voor vrouwen is het duidelijker dat we moeten vechten, er is alleen maar een kijkje nodig in de geschiedenis van de rol van de vrouw om dit te bevestigen.
Verwachtingen bijstellen
Kortom, we zouden als vrouw zo graag willen dat de man wakker wordt en ziet waar we zo lang in gezeten hebben. En natuurlijk zijn er steeds meer mannen die zich hard maken voor de rol van de vrouw. Ik schets hier vooral een overzicht van de situatie waar we nu inzitten. Want dat wat we willen, gaat niet gebeuren. Laat ik het anders zeggen. Het gaat misschien (en hopelijk) wel gebeuren, maar we kunnen daar niet op zitten wachten voor we zelf verder kunnen. De gemiddelde vrouw is al heel lang met bewustwording bezig, op welk niveau dan ook. We moesten wel. Maar de gemiddelde man is net begonnen. Hoe kunnen we dan verwachten dat zij ons uit de disbalans gaan trekken.
Het wachten is voorbij
Het is aan ons ladies. En om dat te doen is het dus essentieel dat we onze binnenwereld in evenwicht brengen. Dat we onszelf horen en zien. En dat we vervolgens uit onze rol van slachtoffer stappen. Ook al lijkt het zo ontzettend gerechtvaardigd om ons zo te voelen. Als we in die rol blijven, dan blijven we wachten op de man (maar eigenlijk op het systeem) die ons vertelt dat we er mogen zijn, dat we belangrijk zijn, dat we bestaansrecht hebben. En dan kunnen we heeeeel lang wachten.
Trouw blijven aan onszelf
Kunnen we het mannelijke in onszelf vergeven? Kunnen we de vrouw in onszelf sterker en tegelijk zachter laten worden? Zodat zij weer voelt dat ze er mag zijn. Dat ze belangrijk is, dat ze een stem heeft. Als zij hierin voor zichzelf zorgt, dan kan ze de innerlijke man ook in zijn waarde laten en in zijn proces, zonder dat ze hierin zichzelf tekort doet. Dit kunnen we vervolgens ook toepassen in onze buitenwereld. Zijn we bereid om alleen te zijn met onszelf, als dat hetgeen is wat nodig is om trouw te blijven aan onszelf?
Een stapje naar achter doen
Als we dit innerlijke proces aangaan, kunnen we gaan zien dat de innerlijke man zijn weg terug vindt naar de vrouw. Het moet op deze manier gaan. Het vrouwelijke kan niet gaan trekken. Dat doen we al eeuwen, zonder succes. Door heel dicht bij het gevoel te blijven, bij onze eigenwaarde, kunnen we langzaamaan stoppen met trekken. We hoeven ook niet meer smachtend te liggen wachten. Het mannelijke moet, net als het vrouwelijke, op zijn manier zijn weg terug naar zijn essentie vinden. Dan pas kunnen beiden weer tot elkaar keren en in harmonie komen.
Lead by example
Wij als vrouwen mogen dus dit innerlijke proces ZELF aangaan. De mannen ook, maar daar gaan wij niet over. Al kunnen we wel de leiding nemen door een voorbeeld te zijn. Niet een voorbeeld van perfectie of hiërarchisch leiderschap. Maar vanuit echtheid, liefde en gelijkwaardigheid. Waarbij ieder op een ander punt is in zijn ontwikkeling. Het gaat allemaal om ons eigen proces. En al onze processen samen, maken deze enorme transformatie. Het mannelijke en het vrouwelijke heeft elkaar nodig. Wij hebben elkaar nodig. We are in this together!
Liefs Danielle
