Vergeven als medicijn

Vergeven als medicijn

Geschreven door Maike van den Berg

Daar lag ik dan zomaar ineens op het grauwe betonnen trottoir. De spieren in mijn lijf waren onbegrijpelijk onbestuurbaar. De enige herinnering die ik had, was een kijkje in het paradijs om daarna weer bruut de pijnlijke realiteit ingeworpen te worden.

Elf meter afgrond

Enige jaren geleden brak het balkon waarop ik stond af. De val van elf meter de afgrond in was traumatisch lang. De maanden erop bestonden, gehuld in een mummievermomming, voornamelijk uit fysiek en mentaal creperen. Mijn verwachtingen over hoe de huisbaas dít dacht goed te gaan maken met mij, waren dan ook hooggespannen. Helaas, zelfs voor persoonlijke excuses was hij niet in staat over zijn eigen schaduw heen te stappen.

Verrassing!

Ik bofte ook. In het ziekenhuis kwam mijn manager in ieder geval wél op visite. Hij bracht zelfs een verrassing voor mij mee! Ik kreeg een contract onder mijn neus gedrukt, met de vraag of ik die even wilde ondertekenen. Mijn geest vertoefde zich, door toedoen van een overkill aan morfine en andere tot hallucinatie aansporende preparaten, in hogere sferen. Dat ik welwillend de beëindiging van mijn dienstverband had ondertekend, werd pas later deerniswekkend duidelijk.

Vertrouwensband

Ook bleek mijn revalidatiearts, met wie ik een vertrouwensband dacht te hebben, een liefdesrelatie te hebben met mijn huisbaas. Zij bespraken mijn situatie waarschijnlijk onder het genot van een copieuze maaltijd terwijl ik onappetijtelijke foerage, waarmee je behang zou kunnen plakken, naar binnen probeerde te slurpen. Ik werd verteerd door gevoelens van boosheid, teleurstelling, onbegrip, wantrouwen en wrok.

Hardnekkig rondspoken

Ontrouw, hoogverraad door een vriend(in), een incestervaring, mishandeling, een medische misser of misschien wel het verlies van een dierbare. Er zijn veel gebeurtenissen in het leven denkbaar die eigenlijk niet te rechtvaardigen zijn. Door er over te praten en je tranen te laten stromen, kunnen langzaam maar zeker de scherpe kantjes eraf gaan. Maar er zijn ook gebeurtenissen die continue en hardnekkig in je systeem blijven rondspoken. En daar heb jíj, als slagroom op de crème brûlée, last van!

Door het stof

Wij denken dat wij de gevoelens die wij overhouden aan het gedrag van een ander niet kunnen beïnvloeden. Onze verwachting is dat de ander op zijn knieën door het stof kruipt en plechtig belooft dat hij het nooit meer zal doen. Pas dan kunnen wij over onze boosheid en rancunegevoelens heenstappen en verder leven. Maar mijn boosheid en rancunegevoelens gaven mij mijn gezonde lijf en mijn baan niet terug. Sterker nog; de pijn, de verwachtingen en het verdriet hadden de macht over mijn staat van zijn. Hierdoor stond ik onbewust toe dat beide heren nog steeds destructief aanwezig waren in mij. Terwijl ik eigenlijk al mijn kracht zou moeten stoppen in dat wat daadwerkelijk belangrijk was: het verwerken van het gebeurde, weer leren lopen en mooie plannen maken voor mijn toekomst.

Slachtofferrol

Wat er feitelijk gebeurt, is dat wij de ander onze ziel gevangen laten houden. Onze ziel bevindt zich in het ijzeren kooitje ‘slachtoffer’ met alle bijbehorende, en zeker ook logische, emoties van dien. Wat voor vreselijke dingen ons ook is aangedaan, het deurtje naar de gouden wereld staat wagenwijd open. Vergeven doen wij niet voor de ander, het is een daad van barmhartigheid ten opzichte van onszelf. Hoe heerlijk zou het zijn wanneer wij onszelf bevrijden van emotionele jasjes die anderen ons hebben aangemeten en ons richten op hoe we onze eigen smaakvolle garderobe samen kunnen stellen.

Wilsbesluit

Vergeven is niet iets wat je overkomt, wat als manna uit de hemel komt vallen. Het begint met een wilsbesluit. We erkennen dat we in onze verwachtingen zijn teleurgesteld, maar we stoppen ermee nog langer van de ander te verlangen dat die ons gelukkig gaat maken. Het enige wat ons gaat helpen, is onze verwachtingen over de ander loslaten en voor acceptatie kiezen. Voor vergeven heb je de ander helemaal niet nodig!

Grootste leermeester

Het gaat wat ver maar eigenlijk zijn de situaties die zogenoemd ‘onvergeeflijk’ zijn, de grootste ontwikkelsituaties die wij ons kunnen wensen. Pijn breekt de schil open die ons inzicht omsluit. Zoals de kern van een vrucht moet breken opdat haar hart kan ontluiken in de zon, zo moeten wij mensen pijn meemaken. Het aardse leven staat nu eenmaal in het teken van ervaringen opdoen en transformeren. Als het dan zo’n belangrijke ervaring als vergeven betreft, is eigenlijk die dader onze grootste leermeester en in essentie dus een springplank die ons verder brengt in de groei van onze ziel…

Ieders eigen pad

Zowel mijn huisbaas als mijn leidinggevende hebben de eer verder te mogen leven met zichzelf. Iedere dag kijken zij in de spiegel en dragen zij hún schaduw met zich mee. Zij hebben hun eigen pad te bewandelen en ik wens ze Liefde op hun reis. Ik nam de verantwoordelijkheid over mijn eigen leven, míjn krácht. De pijn waarmee ik had te dealen, moest ik hoe dan ook helemaal alleen ervaren. Excuses voor het gebeurde, hadden hieraan niets kunnen veranderen. Het zou een liefdevol gebaar zijn geweest. Dat wel. Maar zo is het niet gegaan.

Dankbaar

Ik ben dankbaar dat ik in dit leven de kick heb mogen ervaren hoe het is om bewust zelfstandig mijn ‘eerste’ stapjes te zetten. Door de tsunami aan tegenslagen is enthousiaste volharding mijn beste maatje geworden op wie ik altíjd kan terugvallen. Ik kan intens, op een bijna kinderlijke manier, genieten van de kleine dingen in het leven. Mágisch gelukzalig zijn de momenten waarop ik mij in de speeltuin des levens kan wanen. De dood boezemt mij geen angst meer in. Ik heb ervaren dat mijn bewustzijn eindeloos is en dat ik onderweg ben naar een staat van zijn die vrij zal zijn van de wanklanken en beperkingen van de aardse dualiteit.

Vrij in het nu kunnen zijn

Vergeven, is met ons hart toestaan datgene dat ons hoofd niet kan vergeten. Het draagt ertoe bij dat we weer vrij in het nú kunnen staan en ten volle onze levensenergie kunnen benutten. Die hebben we hard nodig om overeind te blijven in de stormen en stromen van deze tijd. Wie Liefde leeft, geeft anderen de impuls hetzelfde te doen. En Liefde is wat onze aarde meer dan wat ook nodig heeft.

Vergevingssessie

We hebben allemaal wel wat te vergeven. Bijvoorbeeld je moeder, een (ex)partner of je werkgever. De grote misvatting over vergeven, is dat het over de ander gaat. Maar het gaat over jou. Jij kunt het aan jezelf geven. Binnen anderhalf uur bevrijd ik je van het nare gevoel van onvervulde verlangens, pijn en teleurstelling zodat jij je op positieve dingen kan richten.

Geef jezelf innerlijke vrijheid cadeau en maak een afspraak voor een vergevingssessie: http://mood-truck.nl/vergeving/

Liefs Maike