Dank je wel madre Ayahuasca!

Dank je wel madre Ayahuasca!

Geschreven door Lenneke Timmermans

´Geef me nog een drankje!´ zijn de woorden die enigszins dwingend uit m´n mond komen. Het Ayahuasca drankje waarvan de gedachte me al wekenlang teistert en de nodige kotsneigingen bezorgd, kan nu opeens niet genoeg aangesleept worden.

Hooggespannen verwachtingen

Want ondanks dat er om me heen al een hoop gaande is, gebeurt er bij mij nog maar bar weinig en dat is niet in overeenstemming met mijn hooggespannen verwachtingen; mijn reis zou namelijk een rauwe diep openscheurende trip worden; eentje die een zwartgallige groeve in mijn herinnering zou achterlaten. En het niet doen? Geen optie, deze dame moet namelijk dapper zijn, deze dame moet namelijk alles aangaan, whatever it takes.

Lichtvoetige elfjes

‘Een reis naar de hel en terug, ik ging dood, ik kwam in andere dimensies.’ De diverse Ayahuasca ervaringen die ik de afgelopen tijd terughoorde, logen er niet om. Althans de verhalen die bleven hangen. Want de zoetsappige lichte liefdeservaringen, waarin mensen met elfjes om een kampvuur dansten of in de baarmoeder van Moeder Aarde de ultieme geborgenheid ervoeren, waren voor mij vast niet weggelegd. Nee, mijn pad is altijd hard-core. Mijn weg is altijd de weg van de grootste uitdagingen. Dat is althans de diepgewortelde overtuiging die mijn angstige interne handlangers zich eigen hebben gemaakt.

‘We geven je niks meer’

En daardoor zag ik er als een berg tegenop. Iedere keer als ik het ‘A-woord’ hoorde, draaide m’n maag zich weer veelvuldig om. Want mijn reis zou de ergste uit de geschiedenis worden met een diepe donkere groeve als blijvend litteken. En zo wacht ik, na ieder drankje, verkrampt en angstvallig m´n lot af. En vol in deze struggle komt de mooie Lilly, een van de begeleidsters, achter me zitten. ‘We geven je niks meer’ is haar antwoord op het uitspreken van mijn ‘verlangen’ naar nog meer Ayahuasca. En ondanks dat het kleine meisje in me opgelucht adem haalt, stribbelt er een ego-stuk fel tegen; ‘Nee ik ben nog niet klaar, ik moet hier doorheen, ik moet naar dat donkere diepe stuk, dan pas ben ik geslaagd’ zijn de agressieve noten die nietsontziend op tafel worden gegooid.

Mijn eigen worsteling

Lilly spiegelt me liefdevol het patroon waar ik in verstrengeld zit, oftewel de hardheid die ik zo goed ken uit mijn dagelijks leven. Het voelen van een immens grote verantwoordelijkheid om alles aan te gaan, alles te doorwerken, koste wat kost. ‘Maar mag het ook in zachtheid?’ zijn de liefdevolle woorden die ze me teruggeeft wat maakt dat ik mezelf een moment toesta om te ontspannen. En in die ontspanning besef ik me dat door dat ‘werken’ ik alles behalve ontvankelijk ben voor wat zich aandient. Enerzijds omdat ik verkrampt reken op die uiterst uitdagende taferelen, anderzijds omdat ik er koste wat kost doorheen moet bulderen. Opgeven is geen optie, mildheid is geen optie en dat veroorzaakt bij voorbaat al een worsteling, wat zich ook aandient.

Mama aya

En dat is ook precies wat ze me wil laten zien, dat is wat mama ‘aya’ me onmiskenbaar groot laat zien; hoe ik met mijn eigen verwachting en hardheid letterlijk een worsteling manifesteer. Er is geen ruimte voor speelsheid, geen ruimte om me ontvankelijk te laten verrassen door wat het leven me wil laten zien. Want het moet donker zijn, het moet hard-core zijn. Maar ik mag weer speels gaan ontdekken, iedere ervaring weer als nieuw tegemoet treden, zonder verwachting, zonder invulling. Ik weet niks. Het leven is een grote verrassing en ik mag me in die blanco overgave mee laten voeren. En ik voel ‘m diep klikken, als ook het besef dat ik geen haast heb. Dat bepaalde dingen in stapjes mogen, dat ik voor bepaalde dingen meer tijd mag uittrekken. Want als het goed is heb ik nog een heel leven om dingen uit te werken, so why rush it 😉

Lenneke Timmermans