Je hoeft niet altijd blij en gelukkig te zijn!

Je hoeft niet altijd blij en gelukkig te zijn!

Geschreven door Danielle Lionarons

Het is weer tijd om eerlijk te zijn and ’that ain’t always pretty’. Of tenminste dat denken we. Een terugkomend gevoel in mijn leven is een gevoel van zinloosheid. Het is een gevoel waar ik van tijd tot tijd in weg kan zakken en wat ik probeer te compenseren zodra ik dat kan. Dat is me toch vermoeiend, want of het leven is mega belangrijk, of het is compleet zinloos. What is the point?

Verdwaald

Nu moet ik zeggen dat als dit gevoel weer even op bezoek komt, ik nog steeds de neiging heb om er mee op pad te gaan en verdwaald te raken. De afgelopen jaren heb ik gelukkig wel geleerd dat alles komt en gaat en dus ook dit gevoel. Ik besef me dat ik het soms kan toelaten, maar dat ik het ook heel vaak slechts gedoog. Het is er en ik sta het toe, maar ben vooral heel blij als het weer weg is. Want je zinloos en passief voelen is gewoon niet leuk. En dat is een understatement.

Paradox van het leven

Op de momenten dat ik me zo voel, kan ik zelfs niet snappen wat de zin is van genieten. Alles gaat toch weer voorbij. Alles is belangrijk, maar ook weer niet. De wetenschap van de paradox van het leven kan mij maken en breken. En dat is grappig genoeg natuurlijk ook weer de paradox van het leven. De ervaring die ik nu beschrijf, kan ik ook wel mijn donkere kant noemen. De kant in onszelf die ongemakkelijk voelt. We willen immers dankbaar zijn voor het leven. En zeker in de spiritualiteit willen we de liefde voelen en het licht. Dat het leven even compleet hopeloos voelt, soms zelfs zonder reden, dat past hier dan niet bij.

Het uitzitten

Ik kan je zeggen dat ik dit één van de grootste uitdagingen vind van het leven. Ik kan makkelijk liefde voelen voor het leven en wat het met zich meebrengt. Maar echt toestaan dat ik het leven en het menszijn als zinloos ervaar, dat vind ik lastig te accepteren. Omdat ik ook dit in liefde wil doen. Dit lukt echter vaak niet omdat ik het gevoel an sich zo verdrietig vind. Sterker nog, dit vinden we allemaal. Depressie en burn-out. We leren er zoveel van, maar dat komt pas NA de ervaring. De ervaring zelf zitten we vaak zoveel mogelijk uit. Wachten tot de storm of de droogte over is. En daarna kunnen we delen over deze levensverrijkende ervaring. Wat hadden we het moeilijk, maar wat zijn we er ook door gegroeid.

Behoefte aan meer leven

Vaak kunnen we achteraf, als we ervan zijn bijgekomen, met liefde terugkijken op de hele periode. En dat is prachtig. Maar ik merk nu aan mijzelf dat ik behoefte heb om MET dit gevoel van leegte OOK te kunnen leven. Wat is er toch mis mee als we op momenten ervaren dat we het leven moeilijk, zinloos en leeg vinden? En deze vraag stel ik natuurlijk vooral aan mezelf. Wie zegt dat het beter is als we genieten, vervuld zijn en gemak ervaren. Niet dat we nu met zijn allen een potje treurig hoeven te zitten doen! Maar hoe kunnen we onszelf EN elkaar ondersteunen in de momenten dat we het even allemaal niet willen. Zonder naar oplossingen te zoeken, zonder het alleen maar uit te zitten, zonder per se diep in ons verleden te gaan en de boel te helen en zonder elkaar nog dieper in de put te praten. Maar door ook in deze momenten VOL in het leven te staan.

Holding space

Dat is voor mij holding space. De ruimte zijn en bieden waarin dit er allemaal mag zijn. Dit kunnen betekent eerst dit kunnen in onszelf. Compassievol zijn naar alles in onszelf, zonder zelfmedelijden of overschreeuwend optimisme. En daardoor dit ook bij de ander te kunnen en in de wereld. Maar het is een proces om hierin te groeien. Door jezelf steeds beter te leren kennen. En met vallen en opstaan te ontdekken dat jij die ruimte bent. Accepteren dat het leven van grote betekenis is en tegelijk niet. Misschien is het ook wel de dood omarmen in het leven en het leven omarmen in de dood. Wetende dat wij allebei zijn. Ik heb niet de antwoorden. Maar misschien is het leven één grote vraag. Ik hoop dat mijn ervaring weer een ruimte is voor jouw ervaring, om het van tijd tot tijd simpelweg niet te weten.

Danielle Lionarons