Vertrouwen houden
Geschreven door Marjolein Fletterman
Er zijn van die momenten dat je een belangrijke beslissing moet nemen. Een waarvan je diep van binnen wel weet dat het de ‘juiste’ keuze is, maar ook een waardoor je je tóch een beetje van de wijs kunt laten brengen. Als je even niet oplet, pieker je je suf en maak je je nodeloos zorgen. Komt dat nou echt door het te nemen besluit, of neemt je hoofd een loopje met je?
Met of zonder zijwieltjes?
Zelf sta ik op dit moment voor zo’n beslissing. Wanneer ik me afstem op de energie van de komende maanden, voel ik vertrouwen, overvloed, vreugde en vrijheid. Het gevoel van vliegen en fietsen zonder zijwieltjes. En dat is een súper, heerlijk gevoel! Hoe meer ik er contact mee maak, hoe meer ik voel dat alles zó precies goed is zoals het is, en dat de keuze die ik ga maken de‘ juiste’ is. Maar… dan opeens is er toch dat stemmetje, dat zegt: “ja maar… wat nou als je gevoel het niet goed heeft? Wat nou als er geen overvloed is in maart, en de volgende maanden? Wat nou als je het mis hebt? Wat nou als je valt?”.
Triggers
Geen fijn stemmetje, hoor ik je denken (en vast ook wel herkenbaar). Ik kan je eerlijk zeggen, ik werd er heel verdrietig van. En onzeker. Bang bijna. Tegelijkertijd wist ik ook, dat een deel van mij dit allemaal zelf in stand houdt. Want, weet je dat die gevoelens van angst en onzekerheid pas ontstaan ná de gedachte(s) die je hebt? Die gedachtes worden geproduceerd door je brein, na een trigger die via één van je zintuigen je aandachtsveld binnentreedt. Deze trigger raakt een pijnpunt bij je, dat zich ooit heeft vastgezet in jouw systeem. Wanneer je je niet bewust bent van wat er in je leeft, gaat de ene gedachte razendsnel over in de andere. Ze creëren zo vervolgens samen angstaanjagende en (of) zorgwekkende gevoelens, die je alleen maar afhouden van het geluk waar je diep van binnen naar verlangt. Paniek, woede of angst vullen je lijf en blokkades van stress zijn geboren.
Hoe komt dat toch?
Waarom maken we ons zorgen om iets waarvan we niet eens zeker weten of het gaat gebeuren? Waarom piekeren we zo dat we er niet van kunnen slapen? Dat we deze gedachtes volledig gaan geloven, waardoor we ons ongelukkig, angstig, gefrustreerd of boos gaan voelen? Dat we ons zelfs identificeren met deze wanen? Het brengt je totaal geen vreugde, geen liefde en geen vertrouwen. Het brengt je alleen maar verder van je pad. Het brengt je uit verbinding met je ziel, je ware zelf. Terwijl ik van de week zo verdrietig was, was ik mij er sterk van bewust dat er twee processen in mij gaande waren.
Twee processen
Ten eerste was er de emotie verdriet, waar ik me alleen maar aan kon overgeven. Flinke tranen stroomden en het was een oude, diepe pijn. Mijn hoofd (lees ego) draaide vervolgens overuren om die emotie met allerlei gedachtes te ondersteunen en te voeden. Wat als ik mijn gevoel niet kan vertrouwen? Wie of wat kan kan ik dan wel vertrouwen? Ik realiseerde mij tegelijkertijd dát het mijn hoofd was die de ja-maar gedachtes ter wereld bracht en mijn emotie voedde, gebaseerd op die oude pijn! En zij ging daar ook mee door als ik even niet oplette. Opeens volledig bewust van dit spel wist ik dat ik maar één ding hoefde te doen, namelijk de pijn voelen en heel aanwezig zijn. Meer niet! Op deze manier kan het verdriet doorstromen en is er geen ruimte voor nieuwe zorgelijke gedachtes.
Het ego wil leiden
Het ego, je hoofd, wil niet dat je persoonlijk groeit en ontwikkelt. Die brengt allerlei gedachtes naar de oppervlakte zodat hij de leiding heeft en blijft houden. Ook wil hij het liefst dat alles bij het oude blijft. Lekker veilig en geen gedoe. Laat die zijwieltjes er maar fijn opzitten, dan val je tenminste niet. Typisch een geval van ‘angst’denken en in mijn beleving een gedachte die door het ego geproduceerd wordt. Schijnveiligheid. Want die zijwieltjes geven mij uiteindelijk niet het volle vertrouwen wat ik van binnen vind en voel. En dus kies ik voor de keus waarvan ik weet dat het de ‘juiste’ is. Is het erg om te vallen vroeg ik mij nog af? Nee, ik mag vallen. Ik kan daarna namelijk altijd weer opstaan! Als ik val, dan neem ik nu alvast de beslissing dát ik weer opsta. Want dat is waar ik van leer en groei. Kijk, en die gedachte geeft mij weer dat super, heerlijke gevoel, wat mijn richtingaanwijzer naar het pad van mijn hart is!
Marjolein
